Smaakinspiraties
Geheimen van smaak
Een wandeling door de geschiedenis van de meest geliefde ingrediënten
Vraag eender wie om luxe-eten te noemen en kaviaar staat gegarandeerd bovenaan de lijst. Het is moeilijk om op een delicatesse te komen die zo wijdverbreid gekend staat om haar prijs, zeldzaamheid en de welstand van degenen die het eten. Maar dit was niet altijd zo. De gewoonte om gezouten viskuit, of kaviaar, te eten, gaat terug tot in de vierde eeuw voor onze tijdrekening, een periode waarin de Griekse filosoof Aristoteles melding maakt van steurviskuit die geserveerd werd op banketten.
Vroege kolonisten hebben ingrediënten en culinaire tradities naar Zuid-Afrika meegebracht die wortel hebben geschoten en vorm hebben gegeven aan de gevarieerde keuken van de Regenboognatie. Naast de Franschhoek wijngaarden, die daar geplant werden door Franse Hugenootvluchtelingen op het einde van de jaren 1600, is er ook de gemeenschap Cape Malay, met Indonesiërs die door de Nederlanders binnengebracht werden om te werken. Zij brachten de moslimcultuur met zich mee, net zoals vele kruiden en specerijen die nu de Zuid-Afrikaanse keuken bijkruiden.
Elke bezoeker in Rusland wordt vroeg of laat geconfronteerd met dit stoere ingrediënt uit de Russische keuken: de rode biet. Hij komt in veel verschillende gedaanten voor, in drankjes en in salades, en geen enkele verwijzing naar de nederige wortel in het verleden en het heden van Rusland zou volledig zijn zonder de wereldbekende bietensoep van het land te vermelden: borscht.
Maar weinig vruchten hebben de culturele resonantie of spelen een centrale rol in de literatuur en religieuze iconografie als de granaatappel. Van de Bijbel tot de Koran, van de vertellingen van Duizend-en-een-nacht tot de Griekse mythe van Persephone. De granaatappel heeft met haar ongewone structuur en vlezige, bloedrode zaden al eeuwenlang tot de verbeelding gesproken en is zo een integraal ingrediënt geworden van de Midden-Oostelijke keuken.
